الف

آیا مثالهای کودکانه در شآن بنده هست!!!

چرا برخی از ما انسانها وقتی به جایگاهی و رتبه ای نائل میشویم و نام و نشانی میگیریم توهم میکنیم که دیگر باید روش عبارت پردازی هایمان تغییر کند، لحن گفتار و کردارمان تبدل پیدا میکند، چرا فکر میکنیم نبایستی مثالهای به ظاهر سخیف و کودکانه را بر زبان جاری کنیم یا با زبان کودکانه صحبت کنیم، گویی حیا میکنیم!! و این گونه صحبت کردن را مقتضای جایگاه و شئونات خود نمیدانیم ولی این منش مخالف منش خداوند متعال است و  حال آنکه خداوند هیچ حیائی ندارد از اینکه برای تفهیم مطلب مثالهای کوچک و کودکانه بزند: إِنَّ     اللَّهَ لا یَسْتَحْیی‏ أَنْ یَضْرِبَ مَثَلاً ما بَعُوضَةً فَما فَوْقَها خدا شرم نمى‏کند از آن که   مثل زند در امرى از امور به پشه یا کوچکتر از آن.